اين است شعر من
  با خونِ تابناك تر از صبح
  با تار و پودِ پاك تر از آب !

                              فریدون مشیری


 

هميشه يك جوري فكر مي كنم مال من اند

دستاني كه هنوز

عادت نكرده اند كنارِ تو راه بروند.

از آستين بيرون خزيده اند

 تا آخرين فرصتِ مرا

                در جيب هاي تو چال نكنند.

 

زيركانه مي دزدم شان

تا فراموش شوند از ذهنِ دختراني   كه يك روز     آخر

نقطه ی پايان بر تو مي گذارند.

 

جيب هايت را مي گردی

و با خودت مي گويي : «چيزی را    جايي    جا نهاده ام.»

بر  كه مي گردي

مي بيني تو حتا با خودت هم كنار نمي آيي

و مال من مي شوند دستاني

كه آن ها را پايِ بساط فال گيری از تو دزديده ام و

                                                      تو نفهميده ای...

 

 

 


برچسب ها: شعر

سه شنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۱ | 7:24 | لیلا ناظمی |