مرتضی آوینی درباره ی جوانی اش می‌گوید:

... تصور نکنید که من با زندگی به سبک و سیاق متظاهران به روشنفکری ناآشنا هستم . خیر. من از یک « راه طی شده »  با شما حرف می‌زنم. من هم سال‌های سال در یکی از دانشکده‌های هنری درس خوانده‌ام.  به شب‌های شعر و گالری‌های نقاشی رفته‌ام. موسیقی کلاسیک گوش داده‌ام ، ساعت‌ها از وقتم را به مباحثات بیهوده درباره ی چیزهایی که نمی‌دانستم گذرانده‌ام. من هم سال‌ها با جلوه‌فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته‌ام ،  ریش پروفسوری و سبیل نیچه ای گذاشته‌ام و کتاب « انسان موجود تک‌ساحتی»  هربرت مارکوزه را ـ بی آن که آن زمان خوانده باشم‌اش ـ طوری دست گرفته‌ام که دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند : عجب ! فلانی چه کتاب‌هایی می‌خواند، معلوم است که خیلی می‌فهمد… اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده‌است که ناچار شده‌ام رو دربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقاً بپذیرم که « تظاهر به دانایی»  هرگز جایگزین « دانایی» نمی‌شود  و حتا  از این بالاتر ، دانایی نیز با تحصیل فلسفه حاصل نمی‌آید. باید در جستجوی حقیقت بود  و این متاعی است که هر کس به راستی طالب اش باشد  آن را خواهدیافت و در نزد خویش نیز خواهدیافت… و حالا از یک راه طی شده با شما حرف می‌زنم.

به نظرم مکانیزم جهان و هستی ، مکانیزم کاملا" بی تفاوتی نسبت به ماست ؛ بهارها و تابستان ها می آیند و می روند . توفان ها و زلزله و سیل و سونامی می آید و می رود و زمین می چرخد و گروهی نیکی می کنند و گروهی مرتکب شر می شوند و هر دو گروه بیمار می شوند و هر دو گروه شادی می کنند و هر دو گروه می میرند. به نظر می رسد جهان نه به گروه اول پاداش می دهد و نه از گروه دوم انتقام می گیرد . گویی برای جهان هیچ اهمیتی ندارد که چه کسی در این چرخه له می شود و چه کسی بر تخت می نشیند . فکر می کنم اگر بشر باهوش باشد باید قوانین این جهان را بشناسد و خود را با این مکانیزم هماهنگ کند در غیر این صورت رنج می کشد . ( مصاحبه ی مصطفی مستور با مجله ی همشهری جوان – شماره ی ویژه ی نوروز 1397 – صفحه ی 150 )

باید این روزها از برگ درخت ها ، قطره های باران بر خاک بریزد....

برای این روزها که مدام باد می آید.

کاش طبیعت می دانست درخت ها و گل ها بیش تر از باد به
باران نیاز دارند.

روز اول فروردین و عید و قشنگی و شکوفه و کلی چیزهای قشنگ به جای خود ، ننگ بر صدا و سیما که هشتاد میلیون آدم مشتاق و چشم به راه را ول کرد و لحظه ی تحویل سال را بی سر و صدا اجرا کرد و ننگ دوباره برای انتخاب برنامه های بعد از تحویل سال که شبکه ی مستند حیات وحش دنا را نشان داد و شبکه ی آموزش ، آموزش خیاطی داشت و بقیه ، برنامه هایی لایق خودشان، نه لایق یک ملت با اصل و نسب .ننگ بر رسانه ی ملی!