۱)

دو چشم من کلمات تو را نشان دادند

دو دست من کلمات تو را تکان دادند

فقط دو تا کلمه از تمام متن تن ات

که روی کاغذ شعری سپيد جان دادند

و ده مسيح که انگشت های من بودند

به مرده ی کلمات ات دوباره جان دادند...

مرا به شکل خودم داشتند می ديدند

مرا که حق عبور از دو آسمان دادند

پرنده گان هوازی در آسمان يک ام

به اين کبوتر عاشق شده امان دادند

برای رد شدن از آسمان دوم تو

مرا دراز کشيدند و نردبان دادند

پرنده گان هوازی به ما، به عاشق ما

درون چشم خداوند آشيان دادند

به من؛ همه، همه ی مرده گان مرد زمين

به تو زنانه گی ی زنده ی زمان دادند...

دو خط باز ، دو خط موازی ی تن ما

بهانه يی به تمام پرنده گان دادند؛

و دسته دسته سوار خطوط شعر شدند

و ردی از کلمات تورا نشان دادند.....

۲)

…

فردا

مي روم به اداره ي بازنشسته گي

و براي

شعرهاي نخوانده ام

شعرهاي چاپ نشده ام

شعرهاي نگفته ام

درخواست مي دهم

فردا

هيچ كس به من زنگ نزند.

فردا

اگر سر زده آمديد

كيسه هاي زباله را

ببريد پايين

بگذاريد پشت در

فردا

  من

      نيستم…

۳)

هفت

                                                   اگر شراب انداخته بوديم‌ حالا هفت ساله بود…   - حميد باقري

و نگاه كن   به اين هفت شمع خاموش شده

كه براي تو    كه براي هفت ساله گي ي مان

اصلن بي خيال شده بوديم

اوضاع هم طوري شده    

 كه هفت قرن از قرن حافظ هنوز    در مي كده ها بسته ست

و هر چه گفتند نشنيده گرفتيم    

 و هرچه گفتند

انگار كه خانه ي خودشان    با كفش روي فرش

و حتا حافظ و مثنوي  بر هوا

تقصير همين هفت ساله هاي بي موقع است

راه كه مي رويد   

حرف كه مي زنيد  

عاشق كه مي شويد

                اطلاع دهيد

و بايد خداي نكرده    معتاد

- فقط براي همين ام شب

- براي از ما به تران هم بالاست

چاره يي هم نيست

روي همين كاغذهاي بي مصرف شعر

دوباره برمي گرديم

عاشق مي شويم

وشــــــمع ها را از نو

به شرط آن كه

از هفت و هفت ساله شدن ها

حرفي به ميان نيايد.