برای تان عزای خصوصی گرفته ام؛ برای تو فاطمه، آمنه، پریسا، مائده، برای همه ی شما که برای رفتن برای با هم بودن چه شادی ها کردید. چه آوازها خواندید. چه قدر دست زدید. فهمیدید راننده بد می راند. گفتید. کسی کاری نکرد. راننده سرنوشت تان را به دست گرفت. راننده شادی تان را وارونه کرد و به دنیای مرده گان فرستادتان. لحظه های آخر چه قدر جیغ کشیدید. خدا را به کمک خواستید. برای زنده ماندن التماس کردید. چه زود شادی و نوجوانی تان به مرگ ختم شد. عزای خصوصی ام پُر از حرف شده. حرف هایی که اگر همه نوشته شوند ذهن های خواب آلود و بیمار ناگهان بُراق می شوند و باید جوابگوی شان باشم. جوابگوی کسانی که نه منطق شان را می فهمم و نه برای نفهم بودن ام حال و حوصله ی استدلال آوردن دارم.

پُر از عزای خصوصی ام. برای شما که ندیدم تان ولی نیمکت خالی تان را می توانم تصور کنم. امشب مثل مادران همه ی شما داغدارم.گُر گرفته ام برای شب اول قبرتان. چه شر و شوری برای رفتن داشتید و چه انتظاری برای برگشتن و گفتن خاطرات تان. به خانه نرسیدید دختران انتظار. به سمت نیمکت های تان دیگر نخواهید دوید. چه عزایی در دل ام به پاست !